លើកទឹកចិត្ត

<i>ភាពសមបំណងនៃជីវិត ត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នានឹងភាពខកបំណងដោយ ចៀសមិនផុតឡើយ។ 
បើយើងរង់ចាំរហូតដល់យើងមានអាយុ២៥ឆ្នាំ ទើបយើងព្រមធ្វើខ្លួនឱ្យរីករាយ 
អ៊ីចឹងយើងនឹងខាតពេល២៤ឆ្នាំដោយការដេកត្រាំនៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខ!</i>

ថ្ងៃណាមួយយើងនឹងនឹកអរគុណចំពោះថ្ងៃនេះ។ បើថ្ងៃនេះវាពិបាក គឺគ្មាននរណាដែលចង់នៅត្រាំត្រែងក្នុងស្ថានភាពលំបាកវេទនានេះទេ ប៉ុន្តែនៅពេលមួយដែលយើងអាចឆ្លងផុតបានដោយជោគជ័យ យើងនឹងអរគុណថ្ងៃនេះដោយអស់ពីចិត្ត នោះក៏ព្រោះតែស្ថានភាពលំបាកអស់ទាំងហ្នឹងហើយ ដែលធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ពីតម្លៃនៃស្នាមញញឹម និងក្ដីសុខបន្ដិចបន្ដួចនៅពេលណាមួយ គឺវាហ្នឹងហើយដែលធ្វើឲ្យយើងស្គាល់តម្លៃនៃការសម្រេចបានអ្វីមួយ។ ជោគជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់យើងគឺយើងមិនដែលបោះបង់រាល់ពេលដែលខ្លួនឯងបរាជ័យ។ សុភមង្គលដ៏ពិតប្រាកដរបស់យើងគឺយើងពេញចិត្តចំពោះអ្វីដែលយើងកំពុងមាន។ បើយកបានជោគជ័យលើអ្វីមួយហើយ បែរជាមិនពេញចិត្តចំពោះវាទេ តើឯណាទៅដែលជាសុភង្គល?

គ្រប់ដំណាក់កាលនៃជីវិតគឺលំបាក ប៉ុន្តែវាមិនលំបាករហូតទេ។ ការដែលយើងចម្រើនវ័យធំដឹងក្ដីឡើង យើងគិតថាកុមារភាពវាល្អប្រសើរជាងពេលនេះឆ្ងាយ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជីវិតកុមារភាព យើងគ្រាន់តែជាក្មេងម្នាក់ដែលប្រាថ្នាចង់បានភាពធំធាត់ឡើងដូចមនុស្សធំដទៃទៀត។ ក្មេងៗសម្លឹងឃើញជីវិតរបស់មនុស្សធំគឺខុសពីពួកគេសម្លឹងមើលខ្លួនឯង។ នៅក្នុងការគិតរបស់ក្មេង មនុស្សធំគ្រប់គ្នាជាមនុស្សដែលពេញដោយសេរីភាព និងឯករាជ្យភាព ទោះជាក្មេងមិនស្គាល់និយមន័យនៃពាក្យពីរនេះ ប៉ុន្តែវាអាចនិយាយថា “ធ្វើជាមនុស្សធំគឺចង់ទៅណាក៏បាន ចង់ធ្វើអ្វីក៏បាន ហើយចង់ចាយលុយក៏មិនបាច់ត្រូវលាដៃសុំឪពុកម្ដាយ...!”។

ក្មេងៗឃើញរបស់លេងជារបស់ដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតសម្រាប់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែពេលដែលមនុស្សក្មេងៗវិវត្តខ្លួនមកជាមនុស្សពេញវ័យ ពួកគេក៏លែងចាប់អារម្មណ៍នឹងរបស់លេង ហើយបែរជាគិតថារបស់ទាំងនោះជាអ្វីដែលមិនបានការទៅវិញ។ ហេតុអី? ព្រោះនៅគ្រប់ដំណាក់កាលនៃជីវិតយើងមិនមែនសុទ្ធតែមើលឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែមានតម្លៃទេ។ ដោយមិនចាំបាច់ប្រៀបធៀបរវាងយើង និងអ្នកដទៃ យើងក៏នៅតែអាចរកឃើញដោយខ្លួនឯងថា រវាងយើងពីមុន និងយើងនៅថ្ងៃនេះគឺមានគម្លាតខុសឆ្ងាយពីគ្នាដូចមេឃ និងដីដោយធ្វើការប្រៀបធៀបតែជាមួយខ្លួនឯងនៅក្នុងពេលវេលា និងស្ថានភាពផ្សេងគ្នាដែលយើងឆ្លងកាត់មក។

ក្មេងៗដែលពុំមានឱកាសបានទទួលយកការអប់រំនៅសាលារៀន ពួកគេចង់ចូលរៀនខ្លាំងណាស់ ហើយគេមើលឃើញឱកាសចូលសាលារៀន និងស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានជាសិស្សគឺវាជារឿងដ៏គួរឱ្យរំភើបអស្ចារ្យ។ ប៉ុន្តែក្មេងៗខ្លះទៀតដែលកំពុងតែមានឱកាសបានចូលសាលារៀន ពួកគេខ្លះគឺមិនខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រទេ។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេយកពេលវេលានេះធ្វើរឿងផ្សេង ដូចជាគេចសាលារៀន សេពគប់មិត្តភក្ដិខុស បង្កបញ្ហាផ្សេងៗដែលនាំឱ្យលំបាកដល់ឪពុកម្ដាយ មិត្តរួមថ្នាក់ និងធ្វើឱ្យខូចសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅក្នុងសាលារៀន និងសង្គម ចាយវាយប្រាក់ខ្ជះខ្ជាយទៅលើរឿងឥតប្រយោជន៍ផ្សេងៗ ដោយមិនខ្វល់ពីការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ឪពុកម្ដាយ។

មនុស្សមិនទាន់ជួបនឹងគូជីវិតពិតមើលមកជីវិតរបស់ខ្លួននៅពេលខ្លះគឺឯកាខ្លាំង ប៉ុន្តែសុភមង្គលពិតប្រាកដរបស់មនុស្សយើងមិនបានកំណត់ទៅលើជីវិតរៀបការ ឬជីវិតគូអ្វីឡើយ។ អ្នកដែលដើរចូលទៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លះ ពួកគេកំពុងតែលំបាកជាមួយបញ្ហាដ៏ស្មុគស្មាញក្នុងជីវិតគ្រួសារ។ បើនៅម្នាក់ឯងមិនអាចស្វែងរកសេចក្ដីសុខផ្លូវចិត្តខ្លួនឯងបានផង តើនឹងទៅរកក្ដីសុខក្នុងជីវិតគូបានដោយរបៀបណា?

ថ្ងៃស្អែកនឹងនៅតែមានរហូត ប៉ុន្តែយើងក៏មិនមែនត្រូវនៅទីនេះរហូតដើម្បីរង់ចាំថ្ងៃស្អែកមកដល់នោះទេ។ ថ្ងៃដែលយើងនៅមានដង្ហើមគឺជាថ្ងៃដែលយើងប្រឹងដោយក្ដីសង្ឃឹម និងចិត្តអំណត់។ ថ្ងៃដែលយើងល្វើយហត់ក៏ជាថ្ងៃដែលយើងត្រូវអត់ធ្មត់ខ្លាំង។ ថ្ងៃណាក៏ជាថ្ងៃដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងស្ថានភាពប្រែប្រួលក្នុងជីវិតដែរ។ ដូច្នេះភាពភ័យខ្លាចវាមិនមែនជាអាវុធដើម្បីប្រើជាមួយស្ថានភាពប្រែប្រួលទេ ប៉ុន្តែគឺចិត្តនឹងធឹងរបស់យើងឯណេះទៅវិញទេ ដែលអាចទប់ទល់ជាមួយស្ថានភាពប្រែប្រួលទាំងនោះបាន។ បទពិសោធជីវិតបានមកពីការសន្សំ ហើយយើងសន្សំបានបទពិសោធ ព្រោះតែយើងបានឆ្លងកាត់វាដោយផ្ទាល់។ យើងមិនឈរមើលភាពលំបាកពីចម្ងាយ រួចសន្មតថានោះជាបទពិសោធលំបាកទេ។ មួយដង្ហើមស្លាប់ មួយដង្ហើមរស់ ប៉ុន្តែកុំស្លាប់ទៅទាំងមិនបានធ្វើអ្វីសោះ ហើយកុំរស់នៅដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់ ទាំងដែលខ្លួនមានអ្វីជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ...។

-----------------------------------------------------------------------

អត្ថបទដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ <a href="https://www.konchabmeas.com/book/5fe04b3c6477ceef2b7304d7">វិញ្ញាសាជីវិត</a> និពន្ធដោយ កូនចាបមាស

អ្នកប្រើប្រាស់ពេលវេលាល្អនឹងទទួលបានឱកាសល្អច្រើន

អត្ថបទថ្មី

ប្រភេទអត្ថបទផ្សេងៗ