អត្ថបទចែករំលែក

សូមអរគុណដែលចំណាយពេលវេលាក្នុងការអាន និងចែករំលែកបន្តទៅកាន់មិត្តភក្ដិផ្សេងទៀត និងសូមទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើន ពីការអានដោយការត្រិះរិះពិចារណា!


អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

ទទួលស្គាល់ និងទទួលយក

ការដែលចង់បញ្ជាខួរក្បាលឱ្យឈប់គិតពីរឿងដែលយើងចង់បំភ្លេចចោល វាមិនខុសពីការចង់បញ្ជាបេះដូងឱ្យឈប់លោត នៅខណៈដែលយើងត្រូវការដង្ហើមដកនោះទេ។ ផ្នែកខ្លះនៃរាងកាយគឺយើងអាចបញ្ជាបាន ប៉ុន្តែផ្នែកខ្លះទៀត វាដំណើរការទៅដោយគ្មានការបញ្ជាពីយើង ព្រោះវាហួសពីការអាចគ្រប់គ្រងបាន។ យើងអាចបញ្ជាការលើកដៃឡើង ទម្លាក់ដៃចុះ ងាកមុខ ឈានជើងទៅមុខ ឬថយក្រោយ...តែយើងបញ្ជាបេះដូងមិនឱ្យលោតគឺមិនបាន បញ្ជាដង្ហើមមិនឱ្យដកគឺមិនបាន បញ្ជាប្រព័ន្ធឈាមឱ្យឈប់ដំណើរការគឺធ្វើមិនបាន។ រឿងនេះ បើប្រៀបធៀបមកជីវិតយើងវិញ មានរឿងខ្លះ វាលើសពីការគ្រប់គ្រងរបស់យើង។ ដូច្នេះ ការសម្របខ្លួនទៅនឹងស្ថានភាពជាក់ស្ដែង ពេលខ្លះវាជាជម្រើសដ៏ល្អបំផុត ព្រោះការដែលប្រឆាំងនឹងរឿងដែលមិនអាចទៅរួច វាមានតែផ្លូវស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។

អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

យើងឈប់យំពេលរកឃើញហេតុផលដែលត្រូវជូតទឹកភ្នែកចេញ

សេរីភាពនឹងនាំយើងទៅកាន់កន្លែងដែលយើងចង់ទៅ ហើយភក្ដីភាពនឹងនាំយើងត្រលប់មកកាន់កន្លែងដែលយើងធ្លាប់រស់នៅ។ ផ្ទុយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនការស្អប់ខ្ពើមទេ ប៉ុន្តែគឺការព្រងើយកន្ដើយ។ រយៈចម្ងាយមិនបានកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងទេ ប៉ុន្តែគឺការមិនអើពើ មិនយកចិត្តទុកដាក់ លែងផ្ដល់តម្លៃចំពោះទំនាក់ទំនងទេតើ ដែលវាធ្វើឱ្យគម្លាតរវាងទំនាក់ទំនងកាន់តែឆ្ងាយទៅៗហៅលែងឮ។

អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

អ្នកជាប់ជំពាក់នឹងចំណេះដឹង

ភាសាដែលងាយស្រួលយល់ជាងគេ គឺជាភាសាតក្កវិជ្ជា និងភាសាហេតុផល។ រីឯភាសាដែលពិបាកយល់ជាងគេបំផុត គឺជាភាសាបេះដូង ភាសាដែលមិនស្ថិតក្នុងលក្ខខណ្ឌតក្កវិជ្ជា ភាសាពិសោធន៍ ឬនិយាយដោយខ្លី គឺភាសាត្រាស់ដឹង។ ភាសាតក្កវិជ្ជា អាចរៀនចេះបានលឿននិងប្រើពេលវេលាតិច តែភាសាត្រាស់ដឹងត្រូវការការពិសោធជាក់ស្តែងផ្ទាល់ ព្រមទាំងត្រូវការចាយពេលវេលាច្រើនណាស់។ អ្នកដែលស្ងប់ពិតប្រាកដ គឺពុំមែនជាមនុស្សដែលស្ថិតក្នុងចន្លោះអាយុ២០ឆ្នាំ ដល់ជិតខ្ទង់៣០ឆ្នាំទេ ដ្បិតមនុស្សបែបនេះមានធាតុព្រះក្នុងខ្លួនតិចណាស់ ហើយបើនិយាយពីបទពិសោធនៃការឆ្លងកាត់ជីវិត ក៏នៅមានតិតតួចស្តួចស្តើងបំផុតដែរ។ បើជាបុគ្គលខ្លាំង គឺបានត្រឹមតែខ្លាំងក្នុងថ្នាក់ចំណេះដឹង និងផ្នែកបញ្ញាថ្នាក់ខួរក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សអាចប្រើបញ្ញា ឬចំណេះដឹងដើម្បីបោកប្រាស់ខួរក្បាលអ្នកដទៃបាន តែពុំអាចកុហកបេះដូងខ្លួនឯងបានទេ។ តើហេតុអ្វីខ្ញុំនិយាយពីការជាប់ជំពាក់នឹងចំណេះដឹង?

អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

ហ៊ានទទួលយកក្ដីឈឺចាប់

“ជីវិតដែលរឹងមាំមិនមែនជាជីវិតដែលអាចគេចផុតពីបញ្ហានោះទេ ប៉ុន្តែជាជីវិតដែលនៅតែអាចដើរបន្តទៅមុខបាន ទោះជាកន្លងមកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ”។

អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

រៀនពេញចិត្តជាមួយលទ្ធផលនៃការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន

ទោះបីពេលនេះ យើងកំពុងតែឈរត្រង់ទីតាំងណា វាមិនសំខាន់ទេ ព្រោះអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ តើយើងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច នៅត្រង់ទីតាំងដែលយើងកំពុងតែឈរនេះ? មនុស្សភាគច្រើនមិនដែលពេញចិត្តជាមួយលទ្ធផលជីវិតដែលខ្លួនខំប្រឹងប្រែងបានមកដោយលំបាកនោះទេ ព្រោះគេរវល់តែយកលទ្ធផលរបស់ខ្លួនទៅប្រៀបធៀបនឹងលទ្ធផលជីវិតរបស់អ្នកដទៃទៅវិញ។ ហើយចួនកាល អ្នកដទៃលើសយើងតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ តែវាធ្វើឱ្យយើងមិនសប្បាយចិត្ត អន់ចិត្ត បន្ទោសខ្លួនឯង ហើយចំបែងចិត្តរាប់ខែក៏មាន។

អត្ថបទដោយ៖​ កូនចាបមាស

ពេលវេលាដែលស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំមួយ

វាគឺជាយប់មួយដែលមេឃកំពុងធ្លាក់ភ្លៀងយ៉ាងខ្លាំង ផ្គរលាន់ក្ឌុងក្ឌាំង ផ្លេកបន្ទោររត់កាត់មេឃក្រហមច្រាល។ យើងអង្គុយក្នុងខ្ទមជរាដែលទប់ខ្លួនស្ទើរមិនជាប់ដោយសារអំណាចខ្យល់។ តំណក់ទឹកភ្លៀងធំៗបានជ្រៀតចូលតាមប្រឡោះដំបូលប្រក់ស្លឹក ត្រង់នេះខ្លះ ត្រង់នោះខ្លះ ក្នុងផ្ទះនេះងាកទៅណាក៏សើមជោកជាំដោយទឹកភ្លៀងដែលសាច។ លើដំបូលបើក្រឡេកទៅត្រង់ណាក៏មានប៉ះស្លឹកចេក និងថង់ ហើយបើងាកមកមើលលើក្ដារវិញត្រង់នេះមានចានក្រឡូមមួយ ត្រង់នោះមានផ្តិលខាត់មួយ កន្លែងនោះមានចានដែកមួយ ម៉ែដាក់ត្រងទឹកដែលស្រក់ពីដំបូលដើម្បីកុំឱ្យទទឹកកន្លែងដេក។ យើងដេកគ្មានបន្ទប់ គ្មានវាំងននទាញបិទបើកអ្វីឡើយ យើងដេកជុំគ្នាលើកន្ទេលមួយ ហើយដណ្ដប់ភួយតែមួយជាមួយគ្នា។ កាន់តែយប់ក៏កាន់តែងងឹត ផ្ទះយើងមានចង្កៀងប្រេងកាតមួយ និងពិលមួយ។