លើកទឹកចិត្ត

សេរីភាពនឹងនាំយើងទៅកាន់កន្លែងដែលយើងចង់ទៅ ហើយភក្ដីភាពនឹងនាំយើងត្រលប់មកកាន់កន្លែងដែលយើងធ្លាប់រស់នៅ។ ផ្ទុយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនការស្អប់ខ្ពើមទេ ប៉ុន្តែគឺការព្រងើយកន្ដើយ។ រយៈចម្ងាយមិនបានកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងទេ ប៉ុន្តែគឺការមិនអើពើ មិនយកចិត្តទុកដាក់ លែងផ្ដល់តម្លៃចំពោះទំនាក់ទំនងទេតើ ដែលវាធ្វើឱ្យគម្លាតរវាងទំនាក់ទំនងកាន់តែឆ្ងាយទៅៗហៅលែងឮ។

ទឹកភ្នែកនៅពេលខ្លះវាមិនមែនស្រក់ព្រោះតែភាពទន់ជ្រាយទេ ប៉ុន្តែវាស្រក់ព្រោះវាបានតស៊ូជាមួយភាពរឹងមាំយូរពេក។ យើងមិនមែនឈប់ស្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះតែនរណាម្នាក់មកប្រាប់យើងថា "កុំយំអី" នោះទេ ប៉ុន្តែយើងឈប់យំនៅពេលយើងរកឃើញហេតុផលដែលត្រូវជូតទឹកភ្នែកចេញ ហើយញញឹមសារជាថ្មី។ ស្នាមញញឹមនៅលើផ្ទៃមុខមិនអាចបញ្ជាក់ថាក្នុងចិត្តមានសេចក្ដីសុខឡើយ ប៉ុន្តែបើក្នុងចិត្តមានសេចក្ដីសុខពិតមែន ប្រាកដហើយយើងនឹងញញឹមដោយមានក្ដីសុខ។

កាលពីក្មេង យើងយំព្រោះយើងភ័យខ្លាច ប៉ុន្តែពេលយើងធំដឹងក្ដីឡើងភាពភ័យខ្លាចក៏ធ្វើឱ្យយើងសើចទៅវិញ។ យើងខ្លាចថាបើយើងយំនៅមុខគេ យើងនឹងត្រូវខ្មាសគេ។ ខ្លាចគេថាយើងទន់ជ្រាយ... ដូច្នេះទោះជាទឹកភ្នែកហូរចេញមកនៅក្នុងរង្វង់ភ្នែកទៅហើយ ក៏យើងនៅតែញញឹមបាន ព្រោះចង់ប្រាប់អ្នកដទៃថាយើងរឹងមាំណាស់។ ការពិតគឺយើងរឹងមាំមែន យើងរឹងមាំយូររហូតដល់យើងមិនអាចបន្តរឹងមាំគ្រប់ខណៈបាន ហើយនៅពេលមួយនោះយើងក៏ព្រមអនុញ្ញាតឱ្យទឹកភ្នែកជ្រាបចេញមកពីរង្វង់ភ្នែក។

ពេលយំជាពេលដែលប្រើថាមពលអស់ច្រើនណាស់។ ពេលដែលបេះដូងពាល់ត្រូវការឈឺចាប់ ទឹកភ្នែកក៏ចេញមកដើម្បីបន្ធូរការឈឺចាប់នោះ។ វាជួយមិនបានច្រើនទេ ប៉ុន្តែវាពិតជាអាចជួយបាន។ យើងអាចយំបាន បើយើងទ្រាំទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន ប៉ុន្តែកុំយំរហូតអី... ងើបមុខហើយសម្លឹងទៅរកផ្លូវដែលត្រូវដើរទៅបន្ត។ ពេលវេលានៅសល់មិនច្រើនទេ តែវានៅសល់រឿងច្រើនទៀតដែលយើងនៅមិនទាន់បានបំពេញធ្វើនៅឡើយ...។ -------------------------------------------------------- អត្ថបទដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ<a href="https://bit.ly/2W1zkFE"> ដំណើរ</a>

យើងឈប់យំពេលរកឃើញហេតុផលដែលត្រូវជូតទឹកភ្នែកចេញ

អត្ថបទថ្មី

ប្រភេទអត្ថបទផ្សេងៗ