លើកទឹកចិត្ត

គំនិត និងទស្សនៈ

ភាពមិនអើពើជាមួយបញ្ហា វាមិនបានធ្វើឱ្យបញ្ហាមួយត្រូវបញ្ចប់ទេ ប៉ុន្តែវាជាការបង្កឱ្យមានបញ្ហាផ្សេងៗជាច្រើនទៀតកើតឡើង។ ភាពគ្មានទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងម្នាក់ៗនឹងធ្វើឱ្យមានការមើលបំណាំ និងការទម្លាក់កំហុសលើគ្នាទៅវិញទៅមកគ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ។

វិទ្យាសាស្ត្រកាន់តែរីកចម្រើន ជីវិតសង្ឃឹមរស់កាន់តែខើចខ្លី អ្វីៗសុទ្ធតែបំផ្លាញជីវិតយើង។ មិនថាយើងកំពុងតែសម្លឹងមើលអេក្រង់ទូរសព្ទ យើងកំពុងប្រើប្រាស់អ៊ីនធើណេត (Internet) យើងកំពុងបរិភោគអាហារនៅក្នុងហាង ឬយើងកំពុងធ្វើខ្លួន ផាត់មុខ លាបឡេ លាបម្សៅ ក្រែម ទាំងអស់នេះគឺជាចំណែកដែលចូលរួមបំផ្លាញសុខភាពយើងរាល់ថ្ងៃទាំងផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយ ហើយវាបានចូលទៅបំផ្លាញដោយស្របច្បាប់ ព្រោះវាមានការអនុញ្ញាត និងស្វាគមន៍ពីយើង។ បញ្ហាផ្លូវចិត្តបានកើនឡើងរាល់ថ្ងៃឥតឈប់ឈរ។ មិនថានៅកន្លែងការងារ នៅលើផ្លូវពេលយើងកំពុងធ្វើចរាចរ នៅកន្លែងកម្សាន្តដែលពេញដោយសូរសំឡេងរំខាន វាសុទ្ធតែប៉ះពាល់ដល់យើងទាំងអស់។ នៅសម័យដែលយើងរត់ឱ្យទាន់បច្ចេកវិទ្យា សម័យសម្ភារនិយម សម័យទំនើបដែលបង្អួតគ្នាឥតឈប់ឈររាល់ថ្ងៃ។ អ្នកខ្លះសុខចិត្តជំពាក់លុយធនាគារ ដើម្បីតែសម្ភារៈល្អៗ។ សម័យដែលដេកគិត ដើរគិត អង្គុយគិត ប៉ុន្តែនៅតែគិតមិនឃើញ។

មនុស្សលែងចេះរស់នៅចុះសម្រុងគ្នា ហើយម្នាក់ៗចង់ចាញ់ឈ្នះគ្នាហើយរកល្បិចអាក្រក់ៗដើម្បីធ្វើបាបគ្នា។ សីលធម៌សង្គមធ្លាក់ចុះ ភាពអាត្មានិយម អួតអាង និងការប្រើប្រាស់អំណាចដើម្បីដាក់គំនាបលើផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្ស ក៏កើតមានឡើងស្ទើរគ្រប់ទិសទី។ អ្នកមាន មានហួស ផ្ទះវីឡាស្កឹមស្កៃ ឡានបួនប្រាំ ចតពាសពេញផ្លូវខ្វែងខ្វាត់។ ចំណែកឯអ្នកក្រ ក្រក្រៃហួសប្រមាណរហូតរកអ្វីហូបមិនបាន រកកន្លែងដេកមិនបាន។ មានមនុស្សមួយចំនួនមិនបានធ្វើល្អចេញពីចិត្តមេត្តា និងសប្បុរសដោយពិតនោះទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើដើម្បីបង្អួតនៅមុខកាមេរ៉ាទូរសព្ទទំនើបៗ ហើយយកមកបង្ហាញគ្នានៅលើបណ្ដាញផ្សព្វផ្សាយនានា។ ព័ត៌មានមិនពិតផ្សាយច្រើនជាងព័ត៌មានផ្លូវការពិតប្រាកដដែលអាចជឿទុកចិត្តបាន។ ពួកគេសរសេរឱ្យតែបានៗ ទាំងមិនដែលខ្វល់ពីកំហុសនៃអក្ខរាវិរុទ្ធ មិនខ្វល់ពីប្រភពច្បាស់លាស់នៃព័ត៌មាន មិនខ្វល់ថាការផ្សព្វផ្សាយនេះនឹងជះឥទ្ធិពលអាក្រក់អ្វីខ្លះដល់សង្គមជាតិ ឬអត់ គឺគេធ្វើដើម្បីតែទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ត្រឹមតែមួយឆាវៗ។

រឿងអវិជ្ជមានជាច្រើន ត្រូវបានមនុស្សម្នានាំគ្នាចាប់អារម្មណ៍និងចែករំលែកព្រោងព្រាតនៅលើបណ្ដាញសង្គមយក្សដ៏ធំ គឺហ្វេសប៊ុក (Facebook)។ ចំណែកឯរឿងណាល្អៗ ដែលមានគុណប្រយោជន៍ដល់សង្គមជាតិ និងមនុស្សជាតិ ពួកគេបែរជាព្រងើយកន្តើយទៅវិញ។ នៅជុំវិញខ្លួន មិនសម្បូរមនុស្សលើកទឹកចិត្ត និងរិះគន់ក្នុងន័យស្ថាបនាទេ តែពោរពេញដោយមនុស្សច្រណែន ឈ្នានីស និងក្ដិចត្រួយ។ ឯមនុស្សដែលពូកែឱបដៃ ឱបជើង ត្រូវបានទទួលការលើកទឹកចិត្តទំនុកបម្រុង ពីពួកអ្នកកេងប្រយោជន៍ដើម្បីតែខ្លួនឯង។ បញ្ហាផ្លូវចិត្តបានជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់យុវជនមិនតិចទេ។ ពួកគេខ្លះប្រែជាមានចិត្តសាហាវគួរឱ្យខ្លាច។ សូម្បីតែការប្រើប្រាស់ពាក្យសម្ដីរបស់គេក៏គ្មានក្រមសីលធម៌ និងការគោរពចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ។ ការរើសអើងគ្នា ការឱ្យតម្លៃតែលើសម្ភារនិយម ការមើលឃើញតែសម្រស់ខាងក្រៅបានដឹកនាំមនុស្សឱ្យស្វែងរកភាពឡូយឆាយដើម្បីបង្អួតគ្នា។ ពួកគេមិនសូវចំណាយពេលវេលាសាងបង្កើតនូវគុណតម្លៃបណ្ដុះសីលធម៌ចេញពីខាងក្នុងចិត្តគំនិតមកឡើយ។ ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏រញ៉េរញ៉ៃនេះ ពេលខ្លះយើងមានបំណងប្រាថ្នាគិតថាចង់ ឃើញសង្គមជាតិ ឬពិភពលោកទាំងមូលរីកចម្រើន និងល្អប្រសើរនៅប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ។ តើវាអាចទៅរួចដោយរបៀបណា?

បញ្ហាសុខភាពផ្លូវកាយ ក៏រីកសុះសាយយ៉ាងសម្បូរបែប។ អាហារ បន្លែ ផ្លែឈើ គ្រឿងភេសជ្ជៈ សុទ្ធតែមានផ្ទុកសារធាតុគីមី ដែលធ្វើឱ្យមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះសុខភាព។ កាកសំណល់សំរាម និងប្លាស្ទិកត្រូវបានមនុស្សបោះចោលពាសវាលពាសកាលដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។ សូម្បីតែនៅលើទីសាធារណៈនានា ក៏អ្នកខ្លះពុំមានចិត្តញញើតដែរ។ ជំងឺប្លែកៗគ្រប់ប្រភេទបានកំពុងកើតមាននៅក្នុងពិភពលោក។ វាគួរឱ្យខ្លាចនិងសាហាវបំផុត ព្រោះវាបានគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតមនុស្សរាប់សិបនាក់នៅក្នុងមួយថ្ងៃៗនៅលើពិភពលោក។ អ្នកខ្លះទទួលទានអាហារច្រើន តែធ្វើការបញ្ចេញកម្លាំងតិច ឯចំណែកអ្នកខ្លះទៀតធ្វើការងារធ្ងន់ៗច្រើន ប៉ុន្តែបែរជាមិនបានទទួលទានអាហារគ្រប់គ្រាន់។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែផលប៉ះពាល់ដែលមនុស្សនាយុគសម័យនេះកំពុងតែប្រឈម។

បណ្ដាញអ៊ីនធើណេត (Internet) បានធ្វើឱ្យមនុស្សមានភាពងាយស្រួលផុតលេខ នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមកនៅទូទាំងសកលលោក ប៉ុន្តែនៅខណៈជាមួយគ្នានេះដែរ ពួកយើងក៏បានបាត់បង់ទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់ ជាមួយនឹងសមាជិកគ្រួសារ រួមទាំងមិត្តភក្ដិក្បែរខ្លួន។ នៅលើតុទទួលទានអាហារជាលក្ខណៈគ្រួសារ សមាជិកស្ទើរតែគ្រប់រូបអង្គុយកាន់ទូរសព្ទម្នាក់មួយៗ ឈ្ងោកមុខសម្លឹងដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួន។ ឪពុកម្ដាយខ្លះ ជំនួសឱ្យការចំណាយពេលវេលាខ្លះជាមួយកូនក្នុងការលេងកីឡា ឬក៏អានសៀវភៅ និទានរឿង ឬបង្ហាត់កូនឱ្យចេះជួយការងារស្រាលៗនៅក្នុងផ្ទះពេលកូនយំ ពួកគាត់បែរជាហុចទូរសព្ទឱ្យកូនលេងហ្គេមទៅវិញ។ ភាពស្និទ្ធស្នាលរវាងកូននិងឪពុកម្ដាយ ត្រូវបានកាត់បន្ថយតាមរយៈរូបភាពនេះ ប៉ុន្តែនោះប្រហែលជារឿងដែលមនុស្សជាច្រើនមិនបានចាប់អារម្មណ៍យកចិត្តទុកដាក់ទេ។

រឿងរ៉ាវដែលខ្ញុំរៀបរាប់ទាំងអស់ខាងលើនេះវាកំពុងតែកើតឡើង។ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែថាវាជារឿងដែលត្រូវបានគេចាប់អារម្មណ៍ ឬក៏អត់តែប៉ុណ្ណឹង។ មនុស្សនាំគ្នាកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើគាស់រំលើងភ្នំលុបបឹងបួធម្មជាតិ ហើយជំនួសមកវិញនូវអគារថ្មដ៏ធំស្កឹមស្កៃ។ ពួកយើងនាំគ្នាគិតថានោះជាការអភិវឌ្ឍន៍ទៅរកភាពជឿនលឿន ស៊ីវីល័យ ប៉ុន្តែភាពរីកចម្រើនដ៏មានស្ថេរភាពមួយ គឺភាពរីកចម្រើនដែលរួមមានទាំងការអភិរក្សរបស់ដែលបានបន្សល់មក និងការអភិវឌ្ឍន៍នូវអ្វីដែលមិនទាន់មាន។ វាខុសពីការលុបបំបាត់អ្វីដែលមានស្រាប់ទាំងស្រុង ដើម្បីគ្រាន់តែបង្កើតនូវអ្វីដែលថ្មីផ្សេងទៀត។ អ្នកដែលទទួលខុសត្រូវលើរឿងអស់ទាំងនេះ តើជានរណា? តើវាមិនមែនជាទំនួលខុសត្រូវម្នាក់បន្ដិច របស់យើងគ្រប់ៗគ្នាទេឬ? ការទម្លាក់កំហុសទៅលើអ្នកនេះ អ្នកនោះ វាមិនបានជួយស្វែងរកដំណោះស្រាយទេ វាមានតែធ្វើឱ្យកើតមាននូវភាពមិនចុះសម្រុងរវាងគ្នានឹងគ្នា។ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាអ្នកដែលមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងរឿងទាំងអស់នេះ។

---------------------------------------------------

អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ <a href="https://www.konchabmeas.com/book/5fe04e076477ceef2b7304d9">កាដូជីវិត</a> និពន្ធដោយ <a href="https://www.konchabmeas.com/about-us">កូនចាបមាស</a>

ពាក្យក្នុងចិត្តដែលមិនធ្លាប់បាននិយាយចេញមក

អត្ថបទថ្មី

ប្រភេទអត្ថបទផ្សេងៗ