ទម្រាំដឹងខ្លួនថាត្រូវការអ្វី
និពន្ធដោយ៖ សែត ហត្ថា (កូនចាបមាស)
តម្លៃ: ៣២០០០ រៀល
អត្ថបទនៅទីនេះ ខ្ញុំសរសេរដើម្បីផ្ញើជូនចំពោះយុវវ័យទាំងអស់ដែលមានឱកាសបានកាន់សៀវភៅមួយនេះ។ ដោយឆ្លងកាត់ភាពជាយុវវ័យកន្លងមក ខ្ញុំបានដឹងថាវាជាវ័យមួយដែលត្រូវប្រឈមជាមួយក្ដីវិបត្ដិច្រើន វាជាពេលវេលាមួយដែលចិត្តគំនិត និងស្មារតីរបស់យើងកំពុងលូតលាស់ ហើយវាពុះកញ្ជ្រោលយ៉ាងខ្លាំងក្លា។ ភាពភ័យខ្លាច អារម្មណ៍ប្រែប្រួលឆាប់អន់ចិត្ត ឆាប់រំជើបរំជួលផ្លូវអារម្មណ៍ដ៏ពិបាកគ្រប់គ្រងតែងកើតមានឡើងជាញឹកញាប់ចំពោះមនុស្សដែលស្ថិតនៅក្នុងវ័យនេះ។ វ័យនេះជាវ័យដែលសមនឹងទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងបំផុត ប៉ុន្តែភាពព្រងើយកន្តើយដែលយើងជាយុវវ័យមានចំពោះខ្លួនឯង និងអ្វីដែលគ្រួសារ ឬសង្គមរបស់យើងរំពឹងចង់បានពីយើងគឺវាស្ទើរតែផ្ទុយគ្នាស្រឡះ។
ដោយឆ្លងកាត់ពេលវេលា និងស្ថានភាពឡើងចុះមិនឈប់ឈរនៃជីវិតកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានដកស្រង់យកបទពិសោធខ្លះៗពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ បទពិសោធពីការចេញទៅក្រៅដើម្បីចួបជជែកជាមួយមនុស្សដែលមានបញ្ហា និងបទពិសោធខ្លះពីការទទួលបានតាមរយៈការអាន ការស្ដាប់ ការសង្កេត និងការត្រិះរិះពិចារណារបស់ខ្ញុំ ហើយបានសរសេរចេញជាអត្ថបទខ្លីៗទុកជាការលើកទឹកចិត្ត និងពិចារណា ។ ក្នុងបទសំណេរទាំងអស់នេះ ខ្ញុំបាននិយាយពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយគ្រួសារ ទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សក្នុងសង្គម ការលះបង់ចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការកំណត់គោលដៅ ឬបុព្វហេតុ និងការរៀបចំផែនការជីវិត ការជឿជាក់ចំពោះខ្លួនឯង ការអត់ធ្មត់ជាមួយបញ្ហា ព្រមទាំងការផ្ដល់ឱកាសឱ្យខ្លួនឯងទទួលយកការផ្លាស់ប្ដូរដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួនជាដើម។
ចូរចងចាំថាយើងនឹងទៅដល់គោលដៅ ប្រសិនបើយើងចាប់ផ្ដើមចេញដំណើរ ប៉ុន្តែដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយនេះ វានឹងមិនធានាឱ្យយើងនូវភាពងាយស្រួលទេ។ យើងអាចចួបឧបសគ្គជាច្រើននៅតាមផ្លូវ ប៉ុន្តែឧបសគ្គទាំងនោះនឹងបង្រៀនយើងពីរបៀបទប់ទល់បញ្ហា ឱ្យយើងចេះខាំមាត់អត់ធ្មត់ ហើយប្រឹងប្រែងតស៊ូយ៉ាងស្វិតស្វាញដើម្បីទប់ជំហររបស់យើង។ បើយើងស្គាល់ការលំបាកដោយការធ្វើដំណើរ នោះយើងនឹងស្គាល់តម្លៃនៃគោលដៅពេលយើងបានទៅដល់។ វាអាចមានមធ្យោបាយស្រួល ឬលំបាកខុសៗគ្នាដើម្បីសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់យើង ដោយអាស្រ័យទៅលើស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់យើងម្នាក់ៗ ប៉ុន្តែវាអត់មានផ្លូវកាត់ទេ ព្រោះគ្រប់យ៉ាងគឺត្រូវទទួលបានមកដោយការសន្សំម្ដងបន្ដិចៗ។
បើយើងគ្រាន់តែមានបំណងប្រាថ្នាដ៏ពុះកញ្ជ្រោលតែម្យ៉ាងវាមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ប៉ុន្តែវាត្រូវតែជាបំណងប្រាថ្នាដ៏ច្បាស់លាស់ ហើយដាក់ចិត្តដាក់កាយក្នុងការលះបង់ខ្ពស់បំផុតដើម្បីវា។ យើងមិនអាចប្រាថ្នាឃើញខ្លួនឯង គ្រួសារ ឬសង្គមជាតិរបស់យើងរីកចម្រើនដោយគ្មានការចូលរួមក្នុងការប្រឹងប្រែង និងលះបង់របស់យើងនោះទេ។ ទាល់តែយើងម្នាក់ៗអាចអភិវឌ្ឍនូវសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ពេលនោះទើបយើងអាចជួយអភិវឌ្ឍគ្រួសារ និងសង្គមជាតិរបស់យើងបាន ហើយទាល់តែមានការចូលរួមពីយើងម្នាក់ៗ នោះទើបមានការរួបរួមមួយដ៏ប្រសើរនាពេលអនាគត។
“ភាពជាយុវវ័យត្រូវការនូវការសប្បាយ ប៉ុន្តែបើយើងរវល់តែសប្បាយភ្លេចខ្លួន យើងនឹងក្លាយជាមូលហេតុនៃសេចក្ដីឈឺចាប់របស់មនុស្សជំនាន់ក្រោយដោយចៀសមិនផុតឡើយ!”
