តម្លៃ: ៣២០០០ រៀល
សប្បាយរីករាយ ជួបគ្រោះភ័យ អាសន្នជាន់ក្រ ឬក៏មានបាន គឺជាខ្សែកោងដែលកំណត់ថា “បើយើងក្រ តើត្រូវប្រឹងយ៉ាងម៉េច? ហើយប្រសិនជាយើងមានបាន ត្រូវរស់នៅបែបណា?” គ្រោះថ្នាក់ក្នុងសង្គម គឺជាការសាបព្រោះចំណេះដឹងខុស ខុសមនុស្ស ខុសសម័យកាលជាដើម។ បើសាបព្រោះចំណេះដឹងខុស ១ជំនាន់ ២ឬ៣ជំនាន់ គឺនឹងនាំសង្គមដើរទៅរកផ្លូវខុស ហើយនឹងបន្លាយជាស្លាកស្នាមដែលលុបពុំជ្រះ។ តើមូលហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ?
វប្បធម៌បែបណា វាសនាបែបនោះ។ អ្វីដែលយើងមានសព្វថ្ងៃនេះ គឺជាអ្វីដែលបានបង្កើតឡើងកាលពីម្សិលមិញ ហើយលទ្ធផលដែលមានពីម្សិលមិញ គឺបានពីម្សិលម្ង៉ៃ។ ក្នុងស្នាដៃនេះ ខ្ញុំចង់ពញ្ញាក់ស្មារតីពិចារណា វែកញែករកហេតុផលក្នុងសង្គមដែលជាដើមចមនៃការសម្រេចចិត្តជឿ ឬប្រព្រឹត្តិទៅលើសកម្មភាពអ្វីមួយ។ ស្លាកស្នាមសង្គម គ្មានជនណាម្នាក់ដែលអាចកត់ត្រាបាន ក្រៅពីជាមនុស្សក្នុងសង្គមមួយនោះតែម្ដង។ ប្រសិនជាយើងប្រព្រឹត្តិបែបណាស្លាកស្នាម ឬផ្លែផ្កាសង្គមក៏បែបនោះដែរ។
ក្មេងៗឬយុវជនប្រៀបបានដូចជាក្រដាសស។ “កាលណាតែមនុស្សចាស់ប្រព្រឹត្តិទង្វើបែបណា នោះលទ្ធផលនឹងហុចផលទៅកាន់ក្មេងៗដែលពុំដឹងអ្វីសោះ ចេះត្រឹមស្ដាប់តែម្យ៉ាងនិងមើល”។ ចុះរីឯចំពោះសង្គមវិញ? ចំពោះសង្គមក៏ពុំខុសគ្នាឡើយ ដ្បិតមនុស្សចាស់ប្រកាន់ទម្លាប់ពុំល្អ ប្រកាន់ជំហរជាមនុស្សអាត្មានិយម នោះយុវជនក៏ចម្លងតាម។ ចម្លងតាមយូរៗ នោះនឹងក្លាយជាវប្បធម៌សង្គម។ វប្បធម៌នៃការដឹកនាំសង្គម ឬការរស់នៅបែបណា នោះនឹងក្លាយជាវាសនាសង្គមនាថ្ងៃអនាគត។ តើវប្បធម៌ជឿលង់ លាបពណ៌ គឺជាពណ៌រុងរឿងសម្រាប់សង្គមថ្ងៃក្រោយ?
ស្នាដៃនេះ ខ្ញុំចាត់ទុកជាប្រេង ប្រសិនជាចង្កៀងបងប្អូនខ្វះប្រេង។ ជីវិតយើងគ្រប់គ្នាក្នុងសង្គមសុទ្ធតែជំពាក់់គុណបំណាច់សង្គម និងត្រូវសាងត្រឡប់តាមរបៀបត្រឹមត្រូវ ឬយករបៀបសីលធម៌ជាគ្រឹះ។ ចង់កសាងអ្វីមួយ សូមលាដៃឱ្យអស់ និងប្រឹងប្រែង។
ខ្ញុំសូមជូនពរបងប្អូនទទួលបានចំណេះដឹងពីស្នាដៃមួយក្បាលនេះ និងអាចយកគំនិតនេះប្រើប្រាស់ក្នុងសង្គមក្នុងនាមជាយុវជនដែលថ្នឹកនឹងខ្លួនឯង ពិចារណាគ្រប់ជំហាន។
